Asmalımescit 74

Roman, yazarın da içinde bulunduğu bir grup yazar, gazeteci, sanatçı insanın gece hayatını ve dönemin eğlence dünyasını abartılı bir biçimde yansıtıyor.

Yazar, bir gün Beyoğlu’nda Petrograd’da otururken otomobilden inen bir kadının Asmalımescit 74 numaralı eve gittiğini görür. Bir süre sonra yine buraya bir başka kadın gelir. Merak eder. Bu evin karşısındaki dükkâna geçip onları izlemeye başlar. Burası yabancıların girip çıktığı bir yerdir. İçeride yabancı kadınlar, yabancı erkekler keyf yapmaktadır. Kapıda durup uzun uzun öpüşen kadınları görür. O kadınlar da buranın daimi kadınlarıdır. Bu keyf topluluğunda dönemin şair, yazar ve sanatçıları çoğunluktadır. Buranın Lili ve Jorjet adlı kadınları, birbirini seven iki yabancı kadındır. Lili bir ara kendine bir erkek bulup normalleşmeye kalksa da Jorjet peşini bırakmaz, çünkü ona âşıktır. Bu topluluğun müdavimi gazeteci, çevirmen ve bu romanın yazarı ile Şeyh Memduh vardır. Şeyh Memduh, yazarın “Avâre Gençlik” romanında da yer alan karakterlerdendir. Yazar, Akşam gazetesinde çalışmaktadır. Herkes bu ikiliyi tanır. Dahası tanımayan yoktur. Bu gruba katılanlar arasında Necip Fazıl, Server Bedi (Peyami Safa), Tanburi Cemil, Elif Razi (Elif Naci ?), Mahmut Yesari, ressam Dallı (İbrahim Çallı), ressam Agop (Agop Arad) gibi, dönemin ünlü şair, yazar, ressamları da vardır. Her akşamüstü başlayan buluşmalar, tütsülü kafalarla sabaha kadar sürer. Yazar bir kadınla değil, birçok kadınla beraberliği seçer. Bunlardan en küçüğü Edit’tir. Onun zekâsına hayrandır; sadece flört eder. Diğer bir kadın olan Piri’nin etini sever. Jorjet ise yazarı vücudu ve kafasıyla doyurmaktadır. Roman böylece yazarın anıları çerçevesinde ve Asmalımescit 74 odağında eğlence geceleriyle dolanır durur.

Basından alıntılar:

Düşünüyorum da Asmalımescit 74’ü okumasaydım, Hale Asaf’ın alabildiğine Batılı olmak isterken köyünde Doğulu kalışını, ikilemini biraz hırçın- bir hayli içli dünyasını nasıl hissedecektim? Fikret Adil’e bir Beyoğlu yazarı diyebiliriz. Selim İleri

14 Mayıs’ta Ionesco’yla ilgili bir konuşma yapmış olan Fikret Adil de anı defterimize şunları yazmıştı: “Altınyurt’un altın geleceğine inanmak istiyorum”. Tuna Baltacıoğlu

İstiklal Caddesi`nden Tünel`e doğru yürürken, eski Markiz Pastanesi`ni geçtikten sonra, Kumbaracı Yokuşu`nun tam karşısında durup başınızı sola doğru çevirin. Bir sokak tabelası göreceksiniz: Asmalımescit… Hani şu tarihten bu yana adı hep bohemle birlikte anılan, her milletten çeşit çeşit insanın, gece hayatının “Dolce Vita”sında koyun koyuna yaşadığı, Fikret Adil`in romanına konu olmuş o meşhur Asmalımescit Sokağı…(…) Fikret Adil`in, Asmalımescit`teki bohem hayatını anlattığı “Asmalımescit 74” adlı romanın geçtiği ev 47 numaralı iki katlı binaydı. Yazar, romanında evin numarasını ters çevirerek “74” diye yansıtmıştı. Romanın yazıldığı dönemlerde bu ev Viçen Papazyan ve Satenik Lazyan`a aitti. Evin altındaki dükkânsa 1912`de H. Papadopoulos`un eczanesiydi. Bugün sadece cepheleri ayakta duran, bakımsızlıktan büyük ölçüde yıkılmış olan 47 numaralı binanın iç boşluğu ne yazık ki otopark olarak işletiliyor. Yasemin Şener

1920’li yıllarda yaşadığı bohem hayatını, “Asmalımescit 74” adlı kitabında anlattı. Asmalımescit’teki evinin numarası 47’yi 74 olarak yazmıştı. Bir de… Arkadaşlarının isimlerini değiştirmişti: Gazeteci-Yazar Peyami Safa, “Server Bedi”; Ressam İbrahim Çallı, “Dallı”; Ressam Elif Naci, “Elif Razi”; Şair Necip Fazıl Kısakürek, “Necip”; Müzisyen Mesut Cemil, “Cemil”; Bana göre yazar Mahmut Yesari, Salah Birsel’e göre gazeteci-radyocu Nurettin Artam; kimine göre ise gazeteci-radyocu Eşref Şefik, “Şeyh Memduh” idi. Ve: “Beyza”, kokaindi! Soner Yalçın

Diğer Eserleri